Grupa zielona prowadzona przez Małgorzatę Jończy-Adamską i Benię Czerkawską pracowała przez pierwszy dzień nad tym, czym jest filozofia szkoły. Zastanawiano się, jak wygląda nauczenie i uczenie się w ich szkołach, jakie są metody pracy i na ile odpowiadają one potrzebom uczniów i uczennic i na ile są spójne w zespole. Bardzo pomocne stały się przy tym narzędzia diagnozujące style uczenia i metody autoewaluacji zajęć.

Jak się okazało, o czym zresztą nasze uczestniczki i nasi uczestnicy już wiedzieli, warto korzystać z innych „podejść badawczych” niż tylko ankieta. Szczególnie ważnym momentem było zaplanowanie własnego badania, które jest pierwszym krokiem do wprowadzenia zmiany w placówce. Nasze prowadzące w sprawny i kompetentny sposób przeprowadziły grupę przez cały, naprawdę obszerny materiał, dzięki czemu na koniec każdy zespół wyjechał z bardzo ciekawym i „uszytym na własną miarę” planem. To, co wydaje się cenne w pracy całej grupy i trenerek to przyjazna, bezpieczna atmosfera, dużo zabawy (konstruktywnej i owocnej, ale mówiąc kolokwialnie bywało rozrywkowo) i zaufanie. Istotne było też to, że nasze uczestniczki i uczestnicy początkowo mówili o swoim lęku dotyczącym ewaluacji a wyjechali/wyjechały nie tylko z poczuciem, że nie ma się czego bać, ale przede wszystkim z przekonaniem, że ewaluacja im pomoże, że stanowi wyzwanie i stworzy przestrzeń dla nowych pomysłów.

Wątek pomysłów, tego co nowe, szukania , co warto zmienić był w jakimś sensie głównym motywem czterodniowego spotkania w Lesznie. Począwszy od fascynującego wykładu Kena Robinsona pokazującego, jak niszczymy kreatywność, która jest immanentną cechą nas wszystkich, a więc naszych podopiecznych, przez nowatorskie sposoby uczenia a skończywszy na wprowadzeniu metody wolnej wymiany myśli – open space - między wszystkimi pracującymi grupami (blisko sto osób). Pomysłodawcy i pomysłodawczynie szkolenia zaproponowali też osobom uczestniczącym genialny w prostocie pomysł. Na podstawie obserwacji i własnych doświadczeń przyjęto założenie, że o ile w salach szkoleniowych dzieją się rzeczy ciekawe, o tyle w kuluarach – jeszcze ciekawsze. Stąd – stworzenie przestrzeni kuluarowej po kolacji - w miłej nieoficjalnej atmosferze, przy kawiarnianych stolikach albo na wygodnych kanapach uczestnicy i uczestniczki międzygrupowo rozmawiali o ważnych dla nich sprawach w kontekście edukacji a być może i w innych kontekstach. Zawsze trwało to znacznie dłużej, niż zapowiadano, co tylko potwierdza zasadność pomysłu i to, że sytuacja edukacyjna to nie tylko sformalizowane uczenie się.

Z ogromną ciekawością czekam na drugą cześć szkolenia we wrześniu.